Sempre Piu wypływa na głębię

W sobotę 12 grudnia troje przedstawicieli naszej Wspólnoty – Asia, Piotr i ja – mieliśmy zaszczyt i przyjemność współprowadzić spotkanie ewangelizacyjne dla ołtarzewskiej młodzieży przygotowującej się do sakramentu bierzmowania. “Ekipa” prowadzących - którą tworzyli: siostra Lucyna, ks. Krzysztof Pietrzyk SAC, Joasia, Damian, Basia i my - zaczęła dzień dość wcześnie, bo o 9-ej musieliśmy być już na miejscu. Posileni kawą i ciastem omówiliśmy przebieg czekającego nas spotkania, a następnie w kaplicy prosiliśmy Ducha Świętego o Jego obecność i prowadzenie. Gdy ok. 11-ej młodzież zaczęła się schodzić, byliśmy PRAWIE gotowi, a stres zaczął ustępować miejsca zaciekawieniu: jak to będzie?

Tematem przewodnim całego dnia był kerygmat. Naszej trójce przypadły w udziale tematy: zbawienie, wiara i nawrócenie. Krótkie, kilkunastominutowe wystąpienia przeplatane były różnorodnymi aktywnościami, wśród których największe zaangażowanie uczestników wyzwoliły dwa zadania: mocno działające na wyobraźnię i pogłębiające świadomość własnoręczne przybijanie listy swoich grzechów do krzyża oraz poobiednie, radosne tańce uwielbienia.

Chociaż grupa młodych była dość cicha i zamyślona, to wszystkie osoby prowadzące potwierdziły, że wyczuwało się zasłuchanie, zadumanie i wewnętrzne zaangażowanie. Dwa punkty kulminacyjne tego dnia, to udział we Mszy Św. oraz modlitwa o wylanie darów Ducha Świętego, kończąca spotkanie. W modlitwie wstawienniczej nad każdym z uczestników spotkania wsparli nas swoim charyzmatem: ks. Proboszcz Jacek Smyk SAC oraz klerycy z WSD w Ołtarzewie.

Sądzę, że był to przejmujący i ubogacający czas nie tylko dla nas, ale dla wszystkich przeżywających z nami wspólnie te swoiste rekolekcje.

Śpiewne pożegnanie z młodzieżą nie zakończyło dnia pracy dla trójki z Sempre Piu. Pan Bóg przygotował dla nas tego dnia więcej wrażeń. Z Asią i Piotrem przenieśliśmy się z plebanii do budynku Seminarium, gdzie byliśmy umówieni z wolontariuszami misyjnymi Fundacji Salvatti, prowadzonej przez ks. Jerzego Limanówkę oraz klerykami WSD – Pawłem i Przemkiem. Gdy przybyliśmy na miejsce, czekała tam na nas niespodzianka w osobach członków wspólnoty Opoka z Warszawy. To nieplanowane spotkanie wymodlił ks. Janek Wysocki, rekolekcjonista Opoki, któremu bardzo zależało byśmy poprowadzili modlitwę tańcem dla jego grupy, ale nie mógł się wcześniej z nami skontaktować.

W taki oto sposób, wkrótce po kolacji ruszyliśmy “w tany”wielbiąc Boga najpierw z jedną, następnie z drugą wspólnotą. Podzieliliśmy się także naszym przeżywaniem uczestnictwa w ZAK.

Kiedy o 22-ej opuszczaliśmy gościnne mury, nogi nas bolały ze zmęczenia, ale serca wypełniała radość, lekkość i poczucie dobrze wykorzystanego czasu. Przy kawiarnianym stoliku dzieląc się wrażeniami, pożegnaliśmy ten nasz wspólny, długi dzień, przeżyty w jedności dla Pana.

Szczególne podziękowania kierujemy do siostry Lucyny, która obdarzyła nas zaufaniem i zaprosiła do współpracy. Chwała Panu!

Z okazji nadchodzących Świąt życzymy wszystkim radosnego ich przeżywania oraz aby w Nowym Roku Bóg wypełniał dni każdego z nas zajęciami dającymi poczucie spełnienia oraz bliskiej współpracy z Nim.

Dorota

Ku pamięci i dla pokrzepienia

Rekolekcje wspólnoty Sempre Piu z księdzem Krzysztofem Wernickim w Konstancinie 29.9 – 3.10.2015

W dniach od 29 września do 3 października 2015 roku w Centrum Animacji Misyjnej w Konstancinie, swoje coroczne rekolekcje przeżywała wspólnota Sempre Piu. Rewelacyjnie poprowadził je ksiądz Krzysztof Wernicki SAC.

Tematem rozważań były trzy symboliczne obrazy- filary naszego życia duchowego : Ogród, Góra i Źródło.

W ciągu tych kilku dni, ksiądz Krzysztof otwierał przed nami furtki do najpiękniejszego z Ogrodów - Biblii ; wspinał się z nami i Maryją na najwyższe wyżyny i szczyty Miłości; odkrywał przed nami uroki ożywczego odpoczynku u stóp Źródła.

W codziennym rytmie naszego szczelnie wypełnionego planu , centralne miejsce zajmowała zawsze Eucharystia oraz Adoracja Najświętszego Sakramentu.

Konferencje i wspólne modlitwy przeplatane były czasem na osobistą refleksję i spotkanie z Bogiem w Jego Słowie.

Trwaliśmy w Chrystusie – jednocześnie ciesząc się sobą nawzajem.

Dziękujemy Bogu za ten święty czas, za wspaniałego i mądrego księdza Krzysztofa, który z wielkim oddaniem, zaangażowaniem i otwartością – dzielił się z nami jak kochać Boga, siebie i drugiego człowieka.

Mamy nadzieję, że owoce tych rekolekcji będą wypełniały się w życiu każdego z nas i całej naszej wspólnoty – dla nieskończonej Chwały Bożej!

Wspólnota Sempre Piu, Konstancin 

I jeszcze osobista refleksja jednej z uczestniczek rekolekcji:

Wspaniały czas rekolekcji - mojego nawracania się - rozpoczął się słowami: Bóg jest łagodny i miłosierny, nieskory do gniewu i bardzo łaskawy..... (Ps 145, 8).

Rekolekcjonista, ksiądz Krzysztof Wernicki SAC, zaproponował (co mi się nawet podobało, bo często to robię), żeby na początku, tak po prostu, wygadać się przed Panem Jezusem; powiedzieć Mu, co mnie niepokoi, smuci, co mi się nie udaje, czego się boję, ale też co daje radość, a może nawet poczucie szczęścia, kogo lubię a kogo mniej.

A potem....była zachęta: pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne....(Mk 6,31), żeby - po tym wygadaniu się, starać się - co nie było dla mnie łatwe - już tylko słuchać, co Pan Bóg ma mi do powiedzenia. Bo – jak powiedział ks. Krzysztof - słuchanie Boga, bardziej niż mówienie do Niego, jest właściwą drogą do tego, na czym mi przecież zależy: do prowadzenia życia duchowego, to znaczy trwania zawsze w Chrystusie. To było dobre i pożyteczne ćwiczenie, chociaż nie do końca mi się udawało.

Z trzech rzeczywistości: ogrodu, góry i źródła, przez które przeprowadzał nas ks. Krzysztof, a które są pomocne w pogłębianiu życia duchowego, mnie najbardziej odpowiada siedzenie u Źródła, u stóp Pana czyli osobista adoracja Najświętszego Sakramentu. Bardzo się starałam, żeby na wzór Maryi mówić Mu: niech się stanie Twoja wola...

Uświadomiłam sobie, przy wsparciu Rekolekcjonisty, że bycie we wspólnocie – chociaż niekiedy w moim wypadku trudne, jest ważne i potrzebne; wspólnota jest m.in. po to, żebym nie była sama, nie dała się manipulować, zwłaszcza wobec ataków szatana.

Do tej pory martwiłam się gwałtownymi, często nie akceptowanymi przeze mnie, wydarzeniami w moim życiu. A tymczasem, w czasie rekolekcji usłyszałam, że nie trzeba się tym niepokoić, bo te trudne doświadczenia mogą sygnalizować, że Pan Bóg jest blisko – i podobnie jak do proroka Eliasza – przyjdzie i do mnie w pokoju, w lekkim powiewie wiatru.

Bardzo osobiście odebrałam ewangeliczną scenę spotkania Jezusa z Martą i Marią w ich domu. Podobna scena i słowa Marty wypowiedziane do Jezusa: czy Ci to obojętne, że.....powtarza się i w moim życiu. Niemal usłyszałam (nie po raz pierwszy zresztą) słowa Pana: Tereso, Tereso, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego.....

Na koniec było bardziej optymistycznie:Bądź dobrej myśli.... (Ba 4,5).

Tereska K.

O wielkanocnej radości

" Radość wielkanocna Jezusa jest tak nieoczekiwaną radością, że można się jej na początku naprawdę przestraszyć. To jest radość Tego, któremu po ludzku nie powiodło się w życiu. Głosił Ewangelię, którą nie wzruszył Piłata, Kajfasza ani wszystkich faryzeuszów po kolei. Czynił cuda, ale nie wszyscy wierzyli. Mówił o przyjaźni, a jeden z przyjaciół sprzedał Go za gotówkę jak towar na święta. Mówił o miłości, a ludzie poprzybijali Go gwoździami. Przyszedł jako Mesjasz, a zabili Go jako nieudanego Mesjasza.
Czym jest radość, która z pozoru nie wydaje się radością?
Radością Jezusa jest to, że w najgorszych chwilach swego życia, w niepowodzeniach, cierpieniach, ufał Panu Bogu i kochał ludzi, chociaż wydawało się, że na świecie panuje złość i nienawiść"
(ks. Jan Twardowski)

Niech nasze serca się radują - Pan zmartwychwstał !